بسم الله الرحمن الرحیم

دیگر حال و هوای محرم و صفر و اربعین به انتها رسیده و همه، حال و هوایشان بهاری است و نشان از ربیع دارد.
من اما هنوز در خیال رویای شیرین پیاده روی اربعینم!

هنوز فرصت نکرده ام سفرنامه ام را بنویسم اما قاب به قاب تصاویر سفر، در ذهنم حک شده است…

بزرگترین درس #پیاده_روی_اربعین برایم این بود که بدانم تمام این تلاشها، تمام این قدم برداشتن ها، تمام این عشق، باید در تمام لحظاتم جاری باشد…
چرا که اگر هدف، بندگی خداست، دیگر فرقی میان جادهٔ نجف تا کربلا و جادهٔ زمین تا ابدیت نیست.

درس بعدی پیاده روی هم، تمرین زیستن در #دولت_کریمانه ی حضرت موعود(عج) بود،
اینکه بسنجی و ببینی کجاهای کار عیب دارد و چه میتوانی برای اصلاحش انجام دهی.

همسفر 14 ساله ای داشتیم که یک دنیا ایده داشت برای اصلاح ناخوشایندی های مسیر و اسکان زوار در کربلا و شلوغی بیش از حد و اختلاط محرم و نامحرم و …
کاش میشد ذهن پویای این دخترک را رساند به مسئولین، کاش میشد او را گذاشت به عنوان یک کاره ای در سازمان ها و نهادهایی که در ایران و عراق، پیاده روی اربعین را مدیریت میکنند….

و جان کلام این سفر، در این عکس نوشته نهفته است و دیگر هیچ
…

پیوست: عمیقا معتقدم اگر سفری در کار بود، مدیون شهدای مظلوم مدافع حرم هستم، اگر عمری و فرصتی و بستری برای شرح ماجرا بود ، تعریف خواهم کرد…

غیر اتفاقی نوشت: اولین روزی که بعد از سفر به حوزه ی عزیزمان برگشتم، روی میزم برگه ای بود از سخنان #شهید_آوینی ، آقا سید مرتضی برایم جایگاهی دارد که بماند…
نوشته بود: #کربلا به رفتن نیست بلکه به شدن است…
یعنی کربلایی شدن…
که اگر به رفتن بود، شمر هم کربلایی بود!…

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…

#التماس_دعای_فرج

خاتمه: شبهای هجر را گذراندیم و زنده ایم…